someone in the crowd
- SeongWu X Daniel -
#คลีเช่องเนียล
The next chapter of crash crush #ongniel
"พี่รู้มั้ยวันนี้มีปาร์ตี้ที่บ้านพวกฮยอนบิน"
"ไม่รู้อะ เพิ่งรู้จากนาย"
"พี่น่าจะลองไปนะ"
ไม่ทันแดเนียลได้ตอบกลับอะไร อีกฝ่ายก็เดินออกจากห้องปิดประตูปึง! ไปเสียแล้ว
แดเนียลไม่ใช่คนที่ออกปาร์ตี้บ่อยนักเพราะเขามีงานพิเศษ แต่ใช่ว่าเขาจะไม่ใช่พวกติดเที่ยว ถ้าสมัยที่เขายังเรียนไฮสคูลอยู่ที่แคนาดาล่ะก็ใช่ เขาติดเที่ยวปาร์ตี้มากในระดับนึงทีเดียว จนกระทั่งกลับมาที่นี่ อยู่ภายใต้การดูแลของยุนจีซอง ญาติห่างๆของเขา
ใช่ว่าพี่ชาย ยุนจีซอง ของเขาจะเป็นคนดุหรือเข้มงวดอะไร เขาเพียงแค่... เขายังไม่ชินกับสภาพแวดล้อมที่นี่ ไม่ใช่เหมือนอย่างในซีรี่ส์ไฮสคูลฝรั่งที่พอมีเด็กใหม่ ก็จะกลายเป็นเด็กป๊อปของโรงเรียนในชั่วข้ามคืน อะไรแบบนั้น
แดเนียลก็เหมือนกับนักศึกษามหาวิทยาลัยทั่วๆไป ซึ่งครั้งหนึ่งเคยมีความฝัน ใช่ เขาใช้คำว่าเคย เพราะครั้งหนึ่งมันเคยมี ไม่ปฏิเสธว่าการมาอยู่ในวังวนแห่งทุนนิยมทำให้เขาห่างไกลจากคำว่าความฝัน และเข้ามาสู่โลกความเป็นจริงมากทีเดียว
ครั้งแรกที่กลับมาที่เกาหลี หลังถูกทิ้งให้ไปเรียนไฮสคูลที่ต่างประเทศจนนาน จากที่ไม่คุ้นเคยทุกสิ่งอย่าง ภาษาก็ต้องเรียนรู้ เพื่อนก็ต้องหาใหม่ จนกระทั่งมันเป็นสามปีแห่งความทรงจำ แล้วเขาก็ต้องมาปรับตัวใหม่อีกครั้งที่นี่
ที่จริงมันไม่ได้แย่อะไรขนาดนั้น
เขาคงไม่โทษพ่อแม่ของเขาที่ไม่ตามใจเขาให้เรียนสิ่งที่อยาก เขาเข้าใจดีในโลกแห่งธุรกิจและการแข่งขัน เขาก็ต้องปรับตัวเองให้โตขึ้น ให้เข้าใจโลกมากขึ้น จนสุดท้ายเขากลับมาเรียนที่นี่
เพียงแค่ยังไม่ชินน่ะ
"เป็นไงบ้างนีเอล เหม่ออะไรอยู่น่ะ"
อ่า เหม่อไปเรื่อยอีกแล้วสินะ
"ดีครับ ดี ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ"
แดเนียลนอนเอนกายอ่านหนังสืออยู่บนโซฟาตัวเดิม พลางตอบพี่ชายคนสนิท
น่าเบื่ออย่างไม่มีอะไรเป็นพิเศษ
"จีฮุนบอกพี่ว่านายไปเจอหนุ่มใหม่มา ลูกค้าที่ร้านกาแฟ แล้วนี่นีเอลพี่บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเปิดเพลงเสียงดัง"
"จีฮุนบอกพี่แบบนั้นหรอครับ"
"ใช่ ไปเบาเสียงด้วย"
แดเนียลเดินไปเบาเสียงเพลง Yellow ของ COLDPLAY ที่เปิดจากเครื่อง JBL ของเขา แล้วจึงเดินกลับมานอนอ่านหนังสือท่าเดิม
"นีเอล"
"ผมแค่เบื่อ พี่จีซองไม่ต้องห่วงผมนะ"
แดเนียลตอบอู้อี้มาจากหลังปกหนังสือ จีซองนั่งลงข้างๆเด็กหนุ่ม พร้อมลูบเบาๆที่ผมบลอนด์นุ่มของแดเนียลด้วยความเอ็นดู
"ที่นี่มันแย่ขนาดนั้นเลยหรอนีเอล ... "
แดเนียลไม่ได้ตอบกลับอะไรคนพี่ ได้แต่หลบหน้าหลังปกหนังสือ Call me by your name ที่เพิ่งซื้อมาใหม่
"รู้มั้ยว่ายังมีพี่อยู่ตรงนี้ตลอดนะนีเอล"
จีซองรู้จักแดเนียลมานานกว่าที่แดเนียลจะรู้จักเขาเสียอีก สมัยเด็กๆเขาก็เป็นทั้งคนเลี้ยงคนดูแลอีกฝ่าย เพราะพ่อแม่ของแดเนียลนั้นทำงานยุ่งอยู่ตลอด บางครั้งช่วง summer ก็มาฝากแดเนียลไว้กับทางฝั่งครอบครัวของเขา ทางครอบครัวของเขาก็ดูแลต้อนรับแดเนียลเป็นอย่างดีอยู่เสมอ
แดเนียลเป็นเด็กน่ารัก ว่านอนสอนง่าย (ถึงแม้ว่าเขาจะแอบได้ยินข่าวมาว่าสมัยแดเนียลไปเรียนที่แคนาดานั้น ไม่ได้เป็นแดเนียลคนว่านอนสอนง่ายเท่าไรนัก) ยิ้มสดใสอยู่เสมอ เป็นเหมือนแรงพลังบวกที่มอบให้กับคนอื่นตลอดเวลา
แดเนียลไม่ค่อยพูดเรื่องตนเองให้คนภายนอกฟังมากนัก แม้แต่เล่าให้จีซองเอง เดาใจยาก และก็ทำเขาหนักใจอยู่บ่อยๆ
"อื่อ"
แดเนียลตอบกลับง่ายๆ เหลือบมองคนพี่เล็กน้อย แล้วจึงก้มหน้าอ่านหนังสือเล่มเดิมต่อ
จีซองไม่รู้ว่าเขาควรจะพูดอะไรต่อ เขาก็รู้ว่าตัวเองหรือใครๆก็เคยผ่านจุดนี้กันมาทั้งนั้น การปรับตัวเข้าสู่สภาพแวดล้อมใหม่น่ะ แต่นี่มันก็ครึ่งเทอมแล้วนะ ...
จะเก็บตัวแบบนี้ต่อไปมันก็ไม่ไหวนะ แดเนียล...
"เอางี้มั้ยนีเอล เราไปเที่ยวกัน เห็นว่ามีปาร์ตี้ที่บ้านฮยอนบิน อ๊ะ ไม่ต้องหนีเลยนีเอล ไม่เห็นต้องกลัวเลย เดี๋ยวก็หารู้จักเพื่อนใหม่ได้แล้ว พี่รู้จักคนเยอะนะ"
"แต่ผมไม่รู้จักใครเลย... "
แดเนียลผุดลุกขึ้นมาจากหนังสือ เอาผ้าห่มมาคลุมกายเดินไปมาในห้องชุดเล็กๆ เขามักจะเดินไปมาแบบนี้บ่อยๆเวลาคิดอะไรไม่ออก คิดมากเรื่องใดเรื่องหนึ่ง หรือไม่ก็ตอนที่เขาไม่ได้คิดอะไรเลย
บางครั้งก็ไม่นิ่ง อยู่ไม่สุข แต่บางครั้งก็นิ่งจนคนอื่นทำตัวไม่ถูก
"เร็วเข้า ไปเปลี่ยนชุด"
"ผมไม่อยากไป"
"ที่นั่นมีอาหารอร่อยๆเยอะ"
"ผมรู้ ผมเคยได้ยิน บ้านฮยอนบินใหญ่อย่างกับคฤหาสถ์"
"และมีเหล้าฟรี"
แดเนียลเดินวกวน เหมือนต้องการจะทำให้อีกฝ่ายประสาทเสียไปเอง แล้วจึงเดินเข้าห้องนอนของตน
อย่างที่คิด แดเนียลชอบดื่มคนเดียวมากกว่าจะไปดื่มกับคนอื่น
"อาจได้เจอคนที่นายอยากเจอก็ได้นะ"
แดเนียลลอบมองพี่ชายจากประตูห้องนอนตัวเอง คนนั้นที่อยากเจอ พร้อมทำหน้านิ่วใหญ่
"พี่หมายถึงคนนั้นนั่นแหละแดเนียล คนนั้นนั่นแหละ"
"ไปก็ได้..."
"ต้องอย่างนี้สิน้องรัก"
จีซองตบบ่าน้องชายเต็มแรง พลางดันให้อีกฝ่ายเลือกชุดไปงาน
/////////////////////////////
"แล้วไปเจอกันยังไง ผู้ชายคนนั้นน่ะ"
จีซองถามเด็กหนุ่มในรถระหว่างทางไปงานปาร์ตี้ของฮยอนบิน พลางจัดผมหน้าม้าให้กับเด็กหนุ่มที่กำลังพิงกระจกฝั่งข้างคนขับ
แดเนียลสวมเสื้อเชิ้ตสก็อตสีดำเทา ปลดกระดุมมาเกือบกลางอก กับกางเกงสแลคดำทับ ถ้าจะไปปาร์ตี้ เขาก็คงไม่ใส่ชุดแบบที่ไปมหาลัยอยู่แล้วล่ะเนอะ ถ้าไปมหาลัยเขาก็ค่อนข้างแต่งตัวเรียบร้อยเอาการ ส่วนมากก็เสื้อยืดทับสเวทเตอร์แขนยาวอะไรแนวนั้น แถมบางครั้งก้ใส่แว่น ดูเป็นคังแดเนียลลุคเนิร์ทๆเลยล่ะ
ซึ่งหลายๆคนก็เข้าใจว่าเขาเนิร์ทแบบนั้นนะ
"พี่หมายถึง คนที่จีฮุนเล่า ?"
"อื้อ จะใครเสียล่ะ"
จีซองตอบเด็กหนุ่มพลางขับรถต่อ
"ก็.. ครั้งแรกเขามาสั่งกาแฟ ครั้งต่อมาเราเจอกันที่หน้าร้านหนังสือ"
"ดูโรแมนติคดีนะ ตอนสมัยพี่เข้ามหาลัยใหม่ๆพี่ก็เคยมีอารมณ์แบบนี้"
"ไม่เห็นจะโรแมนติคอะไรเลย... "
แดเนียลบ่นอุบ จีซองได้แต่ขำกับท่าทางเงอะงะของเด็กน้อยเวลาที่เขาพูดถึงเรื่องแนวนี้ แดเนียลถึงจะเคยมีแฟนมาหลากหลายคนทั้งชายหญิงสมัยอยู่ไฮสคูลต่างประเทศ แต่ไม่ว่าจะเป็นครั้งไหนๆ ในมุมมองของจีซอง แดเนียลก็เหมือนเด็กน้อยตัวเล็กๆ ที่มักจะเคอะเขินเวลาถูกถามถึงเรื่องรักใคร่อยู่เสมอ
"เอาล่ะ ถึงแล้วนะแดเนียล ลงจากรถกันเถอะ"
แดเนียลไม่ได้พูดเกิดจริงแม้แต่น้อยเกี่ยวกับบ้าน(หรือคฤหาสถ์)ของฮยอนบินเลยแม้แต่น้อย
โอเค อันที่จริงมันออกจะใหญ่กว่าที่เขาคิดไปมาก
แดเนียลเคยไป party night มาหลายครั้งสมัยเรียนอยู่แคนาดา แบบตามในหนังที่เคยเห็นกันนั่นแหละ ก็จะมีพวกนักเรียนลูกไฮโซ คนรวยต่างๆ จัดปาร์ตี้ช่วงพ่อแม่ไม่อยู่บ้าน แอบจัดบ้าง ไม่แอบบ้าง ปาร์ตี้ริมสระ เบียร์ แอลกอฮอล์ เปิดเพลงดังลั่น บางครั้งแดเนียลก็เกือบหวิดโดนตำรวจจัดเพราะเพื่อนบ้านโทรแจ้งตำรวจเหมือนกัน แต่แน่ล่ะ เขาเชี่ยวชาญพอตัว
"อ้าวพี่จีซอง!"
ฮยอนบินเจ้าบ้านเปิดประตูต้อนรับแขกทั้งสองคน พร้อมโอบจีซองใหญ่ ควอนฮยอนบิน ตัวสูงชะลูด หุ่นผอมสูงแบบนายแบบ แต่ก็ยังมีรูปร่างแบบนักกีฬา แต่ก็ไม่ใช่พวกเล่นกล้ามที่มีกล้ามใหญ่เทอะทะ และก็ใบหน้าแบบที่สาวๆตามกรี๊ดได้ง่าย หมายถึงหล่อดีน่ะ แดเนียลแอบชมหนุ่มร่างสูงอยู่ในใจ แต่เหมือนจะคิดดัง หรือจ้องนานจนอีกฝ่ายรู้สึกตัว
"เอ๊ะ ส่วนนี่คงเป็น คังแดเนียลสินะ ! แน่ะ หลงเสน่ห์ฉันแล้วล่ะสิ แต่น่าเสียดายนะ ฉันมีคนของฉันแล้วล่ะ 55555 "
"อะ อ่า คือ ผมหมายถึง ..."
เด็กหนุ่มประหม่าใหญ่ หลังถูกอีกฝ่ายล้วงเข้ามาในความคิดของตนเอง ที่จริงแค่การมาปาร์ตี้ที่มีคนเยอะแบบนี้อีกครั้งก็ทำเขาทำตัวไม่ถูกพอแล้ว
"อย่าเกร็งเลยน่า คนกันเอง เหมือนนายจะเรียนปีเดียวกับมฉันสินะ เรียนคณะอะไรล่ะ?"
"อื่ม... บัญชีน่ะ BBA ห่ะๆ"
"เห? หน้านายดูไม่เหมือนพวกเนิร์ทๆแบบนั้นเลยนะ "
"ครอบครัวเขาอยากได้คนช่วยงานน่ะ"
จีซองช่วยตอบเสริมหลังเห็นท่าทางประหม่าพูดไม่ออกของเด็กหนุ่ม
"อันที่จริงนายก็ตัวใหญ่ดีนะ วันหลังมาเล่นบาสด้วยกันมั้ย นายดูน่าจะเล่นใช้ได้เลย ฉันเป็นตัวจริงบาสคณะนิเทศนะ ไม่อยากจะอวดล่ะ"
"นายอวดน้องฉันอยู่ เจ้าฮยอนบิน"
จีซองตบหัวรุ่นน้องเบาๆ พร้อมเบ้ปากใส่คำโอ้อวดอันไม่เกินจริงแม้แต่น้อยของเด็กหนุ่มร่างสูง แดเนียลก็เคยได้ยินชื่อเสียงเรียงนามของฮยอนบินมาบ้างเหมือนกัน เป็นพวกเพอร์เฟ็คทั้งเรื่องหน้าที่การงาน เขาเป็นนายแบบด้วยน่ะ ก็ไม่น่าแปลกใจ แถมเป็นนักกีฬาบาสคณะอีก เท่เป็นบ้า เพอร์เฟ็คจนน่าอิจฉา แถมพี่จีซองก็รู้จักคนเท่ๆแบบนี้อีก
"งั้นพวกพี่เข้างานเถอะ ช้าเดี๋ยวเหล้าหมดก่อนล่ะ ส่วนมากเค้าอยู่ริมสระกันน่ะ"
"โอเค ขอบใจนายนะ บ้านใหญ่เป็นบ้าจริงๆ"
พี่จีซองตอบแทนแดเนียลที่ยังคงเอ๋อๆกับสถานที่ใหม่นี่อยู่
////////////////////
"พี่นี่ รู้จักใครบ้างกันเนี่ย มีแต่คนทักพี่ตลอดทาง"
แดเนียลถามคนพี่ ภายหลังเดินรอบงานมาแล้วเจอคนทักพี่ชายคนสนิทมากมาย บางคนก็ทักแบบประหม่าๆ บางคนก็ดูสนิท สวมกอด จุ๊บแก้ม เอาตรงๆคือแดเนียลไม่ค่อยชินนัก เขาไปปาร์ตี้เยอะก็จริงเมื่อก่อน แต่ใช่ว่าจะรู้จักคนมากมายทั่วปาร์ตี้แบบพี่จีซอง ส่วนมากก็จัดกันแค่ในกลุ่มเพื่อนสนิท
"ถ้าทำกิจกรรมเยอะๆก็จะรู้จักคนเยอะเองล่ะ อยากลองทำมั้ย"
"ไม่อะ ผมถามไปงั้นแหละ"
ทั้งสองเดินมาเรื่อยๆจนถึงริมสระที่มีผู้คนมากมาย เต้น ดื่ม ร้องเพลงกันอย่างสนุกสนาน มันก็ดูน่าสนุกอยู่หรอก แต่ติดที่เขาไม่มีคนซี้ๆมาด้วยเนี่ยสิ ที่จริงน่าจะชวนจีฮุนมา (แต่เด็กนั่นก็ดูเด็กไปไม่เหมาะกับปาร์ตี้นี่อยู่ดี...)
"งั้นพี่ไปหาเพื่อนนะ"
"ห้ะ พี่จะทิ้งผมไว้อย่างนี้ ไว้คนเดียวหรอ!!"
"น่าๆ ลองหาเพือนคุยสิ"
พูดเสร็จจีซองก็เดินฝ่าเข้าไปในกลุ่มคน แดเนียลที่คิดจะเดินตามก็เลิกความพยายามนั้น ที่นี่เขาแทบไม่รู้จักใครเลย แถมไม่รู้ว่าจะมีเพื่อนที่คณะมาที่นี่บ้างหรือเปล่า
ไม่น่ามาเลย ...
แดเนียลคิดในใจพลางมองกลุ่มคนที่เดินผ่านไปมาริมสระน้ำ บางคนก็มากับเพื่อน คู่รัก ส่วนเขาก็นั่งมองจากบาร์เล็กๆริมสระนี่ ดื่มเพื่อฉลองชัยให้กับปาร์ตี้ครั้งแรกหลังเข้ามหาลัย
เขานึกถึงภาพยนตร์เรื่องหนึ่งที่เพิ่งดูมา ฉากริมสระน้ำ ทุกๆคนรอบกายที่กำลังเอนจอยกับปาร์ตี้ที่เปิดเสียงเพลงดังลั่น ถูกเพื่อนเทให้มานั่งอโลนคนเดียวแบบนี้ ถึงในที่นี้จะเป็นพี่ชายของเขาแทน ความรู้สึกคงเป็นแบบมีอาในลาลาแลนด์ แต่ติดที่ไม่มีไรอัน กอสลิ่งสุดฮอตมาในงานนี้
ที่จริงก็ยังไม่ถึงฉากนั้น เพราะมีอาต้องออกจากงานปาร์ตี้แล้วเดินผ่านร้านอาหารก่อนถึงจะไปเจอเซ
บาสเตียนเล่นเปียโนที่ร้านสินะ
แดเนียลเหม่อลอยอยู่ในความคิด จินตนาการว่าตนเองเป็นเอมม่าสโตนที่กำลังเต้นไปกับคนรอบกายในเพลง someone in the crowd เขาชอบฉากนั้นมากเลยล่ะ โดยเฉพาะฉากที่เป็น slow motion ของมีอาคนเดียว แล้วก็มีคนกระโจนลงน้ำ สวยงามเป็นบ้า คุณเดเมี่ยน ชาเซลล์ก็เก่งเป็นบ้า ตอนที่เขาดูในโรงภาพยนตร์รอบแรกน่ะ (ใช่แล้วเขาดูไปหลายรอบ) มันประทับใจสุดๆไปเลยล่ะ
แดเนียลเริ่มเมามายเล็กน้อยจากฤทธิ์แอลกอออล์ที่ฟาดไปไม่ยั้ง เขาฮัมเพลง someone in the crowd ออกมาเบาๆอย่างไม่รู้ตัว จนไม่รู้สึกว่ามีคนสะกิดเรียก
"มีอา ดื่มเก่งขนาดนี้เลยหรอครับเนี่ย ผมเพิ่งรู้เลยล่ะ"
แดเนียลหันกลับมามองคนข้างๆที่ร้องท่อนต่อมาจากเขาด้วยความมึนงง มองเห็นหน้าอีกฝ่ายไม่ชัดนัก คิดว่าคงเป็นพี่จีซองนั่นแหละ ในขณะที่อีกฝ่ายนั่งลงที่เก้าอี้บาร์ข้างเขา
"เหมือนเราจะเจอกันอีกแล้วนะครับ คุณบาริสต้า"
คืนนั้นแดเนียลไม่รู้ว่าท้องฟ้ากลางเมืองนั้นมืดมิดขนาดที่ว่าสามารถมองเห็นดวงดาวระยิบระยับบนท้องฟ้าได้ขนาดไหน หรือแสงเปล่งประกายนั่นจะมาจากน้ำที่สาดกระเซ็นจากริมสระน้ำที่ทุกคนกำลังปาร์ตี้กันอย่างสนุกสนานอยู่
แต่ที่แน่ๆ เขากลับรู้สึกว่าดาวสามดวงนั้นมันสดใสและเปล่งประกายพอๆกับรอยยิ้มจากชายหนุ่มที่ดูอิดโรยจากการอ่านหนังสือสอบ คนที่เขาเจอที่ร้านกาแฟนั่น ภายหลังเขาบอกชื่อเพลงไป หรือจากชายหนุ่มที่ทำหน้าเด๋อด๋าตอนล้มเพราะตัวเขาเองไม่ทันระวังในขณะที่เปิดประตูออกจากร้านหนังสือ หรือจากชายหนุ่มคนเดียวกันที่ร้องเพลง Someone in the crowd ต่อจากเขาในคืนนี้
แดเนียลนอนเหยียดยาวบนโซฟากลางห้องอยู่พักหนึ่ง ภายหลังจีฮุนกลับห้องของตัวเองไป
"พี่รู้มั้ยวันนี้มีปาร์ตี้ที่บ้านพวกฮยอนบิน"
"ไม่รู้อะ เพิ่งรู้จากนาย"
"พี่น่าจะลองไปนะ"
ไม่ทันแดเนียลได้ตอบกลับอะไร อีกฝ่ายก็เดินออกจากห้องปิดประตูปึง! ไปเสียแล้ว
แดเนียลไม่ใช่คนที่ออกปาร์ตี้บ่อยนักเพราะเขามีงานพิเศษ แต่ใช่ว่าเขาจะไม่ใช่พวกติดเที่ยว ถ้าสมัยที่เขายังเรียนไฮสคูลอยู่ที่แคนาดาล่ะก็ใช่ เขาติดเที่ยวปาร์ตี้มากในระดับนึงทีเดียว จนกระทั่งกลับมาที่นี่ อยู่ภายใต้การดูแลของยุนจีซอง ญาติห่างๆของเขา
ใช่ว่าพี่ชาย ยุนจีซอง ของเขาจะเป็นคนดุหรือเข้มงวดอะไร เขาเพียงแค่... เขายังไม่ชินกับสภาพแวดล้อมที่นี่ ไม่ใช่เหมือนอย่างในซีรี่ส์ไฮสคูลฝรั่งที่พอมีเด็กใหม่ ก็จะกลายเป็นเด็กป๊อปของโรงเรียนในชั่วข้ามคืน อะไรแบบนั้น
แดเนียลก็เหมือนกับนักศึกษามหาวิทยาลัยทั่วๆไป ซึ่งครั้งหนึ่งเคยมีความฝัน ใช่ เขาใช้คำว่าเคย เพราะครั้งหนึ่งมันเคยมี ไม่ปฏิเสธว่าการมาอยู่ในวังวนแห่งทุนนิยมทำให้เขาห่างไกลจากคำว่าความฝัน และเข้ามาสู่โลกความเป็นจริงมากทีเดียว
ครั้งแรกที่กลับมาที่เกาหลี หลังถูกทิ้งให้ไปเรียนไฮสคูลที่ต่างประเทศจนนาน จากที่ไม่คุ้นเคยทุกสิ่งอย่าง ภาษาก็ต้องเรียนรู้ เพื่อนก็ต้องหาใหม่ จนกระทั่งมันเป็นสามปีแห่งความทรงจำ แล้วเขาก็ต้องมาปรับตัวใหม่อีกครั้งที่นี่
ที่จริงมันไม่ได้แย่อะไรขนาดนั้น
เขาคงไม่โทษพ่อแม่ของเขาที่ไม่ตามใจเขาให้เรียนสิ่งที่อยาก เขาเข้าใจดีในโลกแห่งธุรกิจและการแข่งขัน เขาก็ต้องปรับตัวเองให้โตขึ้น ให้เข้าใจโลกมากขึ้น จนสุดท้ายเขากลับมาเรียนที่นี่
เพียงแค่ยังไม่ชินน่ะ
"เป็นไงบ้างนีเอล เหม่ออะไรอยู่น่ะ"
อ่า เหม่อไปเรื่อยอีกแล้วสินะ
"ดีครับ ดี ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ"
แดเนียลนอนเอนกายอ่านหนังสืออยู่บนโซฟาตัวเดิม พลางตอบพี่ชายคนสนิท
น่าเบื่ออย่างไม่มีอะไรเป็นพิเศษ
"จีฮุนบอกพี่ว่านายไปเจอหนุ่มใหม่มา ลูกค้าที่ร้านกาแฟ แล้วนี่นีเอลพี่บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเปิดเพลงเสียงดัง"
"จีฮุนบอกพี่แบบนั้นหรอครับ"
"ใช่ ไปเบาเสียงด้วย"
แดเนียลเดินไปเบาเสียงเพลง Yellow ของ COLDPLAY ที่เปิดจากเครื่อง JBL ของเขา แล้วจึงเดินกลับมานอนอ่านหนังสือท่าเดิม
"นีเอล"
"ผมแค่เบื่อ พี่จีซองไม่ต้องห่วงผมนะ"
แดเนียลตอบอู้อี้มาจากหลังปกหนังสือ จีซองนั่งลงข้างๆเด็กหนุ่ม พร้อมลูบเบาๆที่ผมบลอนด์นุ่มของแดเนียลด้วยความเอ็นดู
"ที่นี่มันแย่ขนาดนั้นเลยหรอนีเอล ... "
แดเนียลไม่ได้ตอบกลับอะไรคนพี่ ได้แต่หลบหน้าหลังปกหนังสือ Call me by your name ที่เพิ่งซื้อมาใหม่
"รู้มั้ยว่ายังมีพี่อยู่ตรงนี้ตลอดนะนีเอล"
จีซองรู้จักแดเนียลมานานกว่าที่แดเนียลจะรู้จักเขาเสียอีก สมัยเด็กๆเขาก็เป็นทั้งคนเลี้ยงคนดูแลอีกฝ่าย เพราะพ่อแม่ของแดเนียลนั้นทำงานยุ่งอยู่ตลอด บางครั้งช่วง summer ก็มาฝากแดเนียลไว้กับทางฝั่งครอบครัวของเขา ทางครอบครัวของเขาก็ดูแลต้อนรับแดเนียลเป็นอย่างดีอยู่เสมอ
แดเนียลเป็นเด็กน่ารัก ว่านอนสอนง่าย (ถึงแม้ว่าเขาจะแอบได้ยินข่าวมาว่าสมัยแดเนียลไปเรียนที่แคนาดานั้น ไม่ได้เป็นแดเนียลคนว่านอนสอนง่ายเท่าไรนัก) ยิ้มสดใสอยู่เสมอ เป็นเหมือนแรงพลังบวกที่มอบให้กับคนอื่นตลอดเวลา
แดเนียลไม่ค่อยพูดเรื่องตนเองให้คนภายนอกฟังมากนัก แม้แต่เล่าให้จีซองเอง เดาใจยาก และก็ทำเขาหนักใจอยู่บ่อยๆ
"อื่อ"
แดเนียลตอบกลับง่ายๆ เหลือบมองคนพี่เล็กน้อย แล้วจึงก้มหน้าอ่านหนังสือเล่มเดิมต่อ
จีซองไม่รู้ว่าเขาควรจะพูดอะไรต่อ เขาก็รู้ว่าตัวเองหรือใครๆก็เคยผ่านจุดนี้กันมาทั้งนั้น การปรับตัวเข้าสู่สภาพแวดล้อมใหม่น่ะ แต่นี่มันก็ครึ่งเทอมแล้วนะ ...
จะเก็บตัวแบบนี้ต่อไปมันก็ไม่ไหวนะ แดเนียล...
"เอางี้มั้ยนีเอล เราไปเที่ยวกัน เห็นว่ามีปาร์ตี้ที่บ้านฮยอนบิน อ๊ะ ไม่ต้องหนีเลยนีเอล ไม่เห็นต้องกลัวเลย เดี๋ยวก็หารู้จักเพื่อนใหม่ได้แล้ว พี่รู้จักคนเยอะนะ"
"แต่ผมไม่รู้จักใครเลย... "
แดเนียลผุดลุกขึ้นมาจากหนังสือ เอาผ้าห่มมาคลุมกายเดินไปมาในห้องชุดเล็กๆ เขามักจะเดินไปมาแบบนี้บ่อยๆเวลาคิดอะไรไม่ออก คิดมากเรื่องใดเรื่องหนึ่ง หรือไม่ก็ตอนที่เขาไม่ได้คิดอะไรเลย
บางครั้งก็ไม่นิ่ง อยู่ไม่สุข แต่บางครั้งก็นิ่งจนคนอื่นทำตัวไม่ถูก
"เร็วเข้า ไปเปลี่ยนชุด"
"ผมไม่อยากไป"
"ที่นั่นมีอาหารอร่อยๆเยอะ"
"ผมรู้ ผมเคยได้ยิน บ้านฮยอนบินใหญ่อย่างกับคฤหาสถ์"
"และมีเหล้าฟรี"
แดเนียลเดินวกวน เหมือนต้องการจะทำให้อีกฝ่ายประสาทเสียไปเอง แล้วจึงเดินเข้าห้องนอนของตน
อย่างที่คิด แดเนียลชอบดื่มคนเดียวมากกว่าจะไปดื่มกับคนอื่น
"อาจได้เจอคนที่นายอยากเจอก็ได้นะ"
แดเนียลลอบมองพี่ชายจากประตูห้องนอนตัวเอง คนนั้นที่อยากเจอ พร้อมทำหน้านิ่วใหญ่
"พี่หมายถึงคนนั้นนั่นแหละแดเนียล คนนั้นนั่นแหละ"
"ไปก็ได้..."
"ต้องอย่างนี้สิน้องรัก"
จีซองตบบ่าน้องชายเต็มแรง พลางดันให้อีกฝ่ายเลือกชุดไปงาน
/////////////////////////////
"แล้วไปเจอกันยังไง ผู้ชายคนนั้นน่ะ"
จีซองถามเด็กหนุ่มในรถระหว่างทางไปงานปาร์ตี้ของฮยอนบิน พลางจัดผมหน้าม้าให้กับเด็กหนุ่มที่กำลังพิงกระจกฝั่งข้างคนขับ
แดเนียลสวมเสื้อเชิ้ตสก็อตสีดำเทา ปลดกระดุมมาเกือบกลางอก กับกางเกงสแลคดำทับ ถ้าจะไปปาร์ตี้ เขาก็คงไม่ใส่ชุดแบบที่ไปมหาลัยอยู่แล้วล่ะเนอะ ถ้าไปมหาลัยเขาก็ค่อนข้างแต่งตัวเรียบร้อยเอาการ ส่วนมากก็เสื้อยืดทับสเวทเตอร์แขนยาวอะไรแนวนั้น แถมบางครั้งก้ใส่แว่น ดูเป็นคังแดเนียลลุคเนิร์ทๆเลยล่ะ
ซึ่งหลายๆคนก็เข้าใจว่าเขาเนิร์ทแบบนั้นนะ
"พี่หมายถึง คนที่จีฮุนเล่า ?"
"อื้อ จะใครเสียล่ะ"
จีซองตอบเด็กหนุ่มพลางขับรถต่อ
"ก็.. ครั้งแรกเขามาสั่งกาแฟ ครั้งต่อมาเราเจอกันที่หน้าร้านหนังสือ"
"ดูโรแมนติคดีนะ ตอนสมัยพี่เข้ามหาลัยใหม่ๆพี่ก็เคยมีอารมณ์แบบนี้"
"ไม่เห็นจะโรแมนติคอะไรเลย... "
แดเนียลบ่นอุบ จีซองได้แต่ขำกับท่าทางเงอะงะของเด็กน้อยเวลาที่เขาพูดถึงเรื่องแนวนี้ แดเนียลถึงจะเคยมีแฟนมาหลากหลายคนทั้งชายหญิงสมัยอยู่ไฮสคูลต่างประเทศ แต่ไม่ว่าจะเป็นครั้งไหนๆ ในมุมมองของจีซอง แดเนียลก็เหมือนเด็กน้อยตัวเล็กๆ ที่มักจะเคอะเขินเวลาถูกถามถึงเรื่องรักใคร่อยู่เสมอ
"เอาล่ะ ถึงแล้วนะแดเนียล ลงจากรถกันเถอะ"
แดเนียลไม่ได้พูดเกิดจริงแม้แต่น้อยเกี่ยวกับบ้าน(หรือคฤหาสถ์)ของฮยอนบินเลยแม้แต่น้อย
โอเค อันที่จริงมันออกจะใหญ่กว่าที่เขาคิดไปมาก
แดเนียลเคยไป party night มาหลายครั้งสมัยเรียนอยู่แคนาดา แบบตามในหนังที่เคยเห็นกันนั่นแหละ ก็จะมีพวกนักเรียนลูกไฮโซ คนรวยต่างๆ จัดปาร์ตี้ช่วงพ่อแม่ไม่อยู่บ้าน แอบจัดบ้าง ไม่แอบบ้าง ปาร์ตี้ริมสระ เบียร์ แอลกอฮอล์ เปิดเพลงดังลั่น บางครั้งแดเนียลก็เกือบหวิดโดนตำรวจจัดเพราะเพื่อนบ้านโทรแจ้งตำรวจเหมือนกัน แต่แน่ล่ะ เขาเชี่ยวชาญพอตัว
"อ้าวพี่จีซอง!"
ฮยอนบินเจ้าบ้านเปิดประตูต้อนรับแขกทั้งสองคน พร้อมโอบจีซองใหญ่ ควอนฮยอนบิน ตัวสูงชะลูด หุ่นผอมสูงแบบนายแบบ แต่ก็ยังมีรูปร่างแบบนักกีฬา แต่ก็ไม่ใช่พวกเล่นกล้ามที่มีกล้ามใหญ่เทอะทะ และก็ใบหน้าแบบที่สาวๆตามกรี๊ดได้ง่าย หมายถึงหล่อดีน่ะ แดเนียลแอบชมหนุ่มร่างสูงอยู่ในใจ แต่เหมือนจะคิดดัง หรือจ้องนานจนอีกฝ่ายรู้สึกตัว
"เอ๊ะ ส่วนนี่คงเป็น คังแดเนียลสินะ ! แน่ะ หลงเสน่ห์ฉันแล้วล่ะสิ แต่น่าเสียดายนะ ฉันมีคนของฉันแล้วล่ะ 55555 "
"อะ อ่า คือ ผมหมายถึง ..."
เด็กหนุ่มประหม่าใหญ่ หลังถูกอีกฝ่ายล้วงเข้ามาในความคิดของตนเอง ที่จริงแค่การมาปาร์ตี้ที่มีคนเยอะแบบนี้อีกครั้งก็ทำเขาทำตัวไม่ถูกพอแล้ว
"อย่าเกร็งเลยน่า คนกันเอง เหมือนนายจะเรียนปีเดียวกับมฉันสินะ เรียนคณะอะไรล่ะ?"
"อื่ม... บัญชีน่ะ BBA ห่ะๆ"
"เห? หน้านายดูไม่เหมือนพวกเนิร์ทๆแบบนั้นเลยนะ "
"ครอบครัวเขาอยากได้คนช่วยงานน่ะ"
จีซองช่วยตอบเสริมหลังเห็นท่าทางประหม่าพูดไม่ออกของเด็กหนุ่ม
"อันที่จริงนายก็ตัวใหญ่ดีนะ วันหลังมาเล่นบาสด้วยกันมั้ย นายดูน่าจะเล่นใช้ได้เลย ฉันเป็นตัวจริงบาสคณะนิเทศนะ ไม่อยากจะอวดล่ะ"
"นายอวดน้องฉันอยู่ เจ้าฮยอนบิน"
จีซองตบหัวรุ่นน้องเบาๆ พร้อมเบ้ปากใส่คำโอ้อวดอันไม่เกินจริงแม้แต่น้อยของเด็กหนุ่มร่างสูง แดเนียลก็เคยได้ยินชื่อเสียงเรียงนามของฮยอนบินมาบ้างเหมือนกัน เป็นพวกเพอร์เฟ็คทั้งเรื่องหน้าที่การงาน เขาเป็นนายแบบด้วยน่ะ ก็ไม่น่าแปลกใจ แถมเป็นนักกีฬาบาสคณะอีก เท่เป็นบ้า เพอร์เฟ็คจนน่าอิจฉา แถมพี่จีซองก็รู้จักคนเท่ๆแบบนี้อีก
"งั้นพวกพี่เข้างานเถอะ ช้าเดี๋ยวเหล้าหมดก่อนล่ะ ส่วนมากเค้าอยู่ริมสระกันน่ะ"
"โอเค ขอบใจนายนะ บ้านใหญ่เป็นบ้าจริงๆ"
พี่จีซองตอบแทนแดเนียลที่ยังคงเอ๋อๆกับสถานที่ใหม่นี่อยู่
////////////////////
"พี่นี่ รู้จักใครบ้างกันเนี่ย มีแต่คนทักพี่ตลอดทาง"
แดเนียลถามคนพี่ ภายหลังเดินรอบงานมาแล้วเจอคนทักพี่ชายคนสนิทมากมาย บางคนก็ทักแบบประหม่าๆ บางคนก็ดูสนิท สวมกอด จุ๊บแก้ม เอาตรงๆคือแดเนียลไม่ค่อยชินนัก เขาไปปาร์ตี้เยอะก็จริงเมื่อก่อน แต่ใช่ว่าจะรู้จักคนมากมายทั่วปาร์ตี้แบบพี่จีซอง ส่วนมากก็จัดกันแค่ในกลุ่มเพื่อนสนิท
"ถ้าทำกิจกรรมเยอะๆก็จะรู้จักคนเยอะเองล่ะ อยากลองทำมั้ย"
"ไม่อะ ผมถามไปงั้นแหละ"
ทั้งสองเดินมาเรื่อยๆจนถึงริมสระที่มีผู้คนมากมาย เต้น ดื่ม ร้องเพลงกันอย่างสนุกสนาน มันก็ดูน่าสนุกอยู่หรอก แต่ติดที่เขาไม่มีคนซี้ๆมาด้วยเนี่ยสิ ที่จริงน่าจะชวนจีฮุนมา (แต่เด็กนั่นก็ดูเด็กไปไม่เหมาะกับปาร์ตี้นี่อยู่ดี...)
"งั้นพี่ไปหาเพื่อนนะ"
"ห้ะ พี่จะทิ้งผมไว้อย่างนี้ ไว้คนเดียวหรอ!!"
"น่าๆ ลองหาเพือนคุยสิ"
พูดเสร็จจีซองก็เดินฝ่าเข้าไปในกลุ่มคน แดเนียลที่คิดจะเดินตามก็เลิกความพยายามนั้น ที่นี่เขาแทบไม่รู้จักใครเลย แถมไม่รู้ว่าจะมีเพื่อนที่คณะมาที่นี่บ้างหรือเปล่า
ไม่น่ามาเลย ...
แดเนียลคิดในใจพลางมองกลุ่มคนที่เดินผ่านไปมาริมสระน้ำ บางคนก็มากับเพื่อน คู่รัก ส่วนเขาก็นั่งมองจากบาร์เล็กๆริมสระนี่ ดื่มเพื่อฉลองชัยให้กับปาร์ตี้ครั้งแรกหลังเข้ามหาลัย
เขานึกถึงภาพยนตร์เรื่องหนึ่งที่เพิ่งดูมา ฉากริมสระน้ำ ทุกๆคนรอบกายที่กำลังเอนจอยกับปาร์ตี้ที่เปิดเสียงเพลงดังลั่น ถูกเพื่อนเทให้มานั่งอโลนคนเดียวแบบนี้ ถึงในที่นี้จะเป็นพี่ชายของเขาแทน ความรู้สึกคงเป็นแบบมีอาในลาลาแลนด์ แต่ติดที่ไม่มีไรอัน กอสลิ่งสุดฮอตมาในงานนี้
ที่จริงก็ยังไม่ถึงฉากนั้น เพราะมีอาต้องออกจากงานปาร์ตี้แล้วเดินผ่านร้านอาหารก่อนถึงจะไปเจอเซ
บาสเตียนเล่นเปียโนที่ร้านสินะ
แดเนียลเหม่อลอยอยู่ในความคิด จินตนาการว่าตนเองเป็นเอมม่าสโตนที่กำลังเต้นไปกับคนรอบกายในเพลง someone in the crowd เขาชอบฉากนั้นมากเลยล่ะ โดยเฉพาะฉากที่เป็น slow motion ของมีอาคนเดียว แล้วก็มีคนกระโจนลงน้ำ สวยงามเป็นบ้า คุณเดเมี่ยน ชาเซลล์ก็เก่งเป็นบ้า ตอนที่เขาดูในโรงภาพยนตร์รอบแรกน่ะ (ใช่แล้วเขาดูไปหลายรอบ) มันประทับใจสุดๆไปเลยล่ะ
แดเนียลเริ่มเมามายเล็กน้อยจากฤทธิ์แอลกอออล์ที่ฟาดไปไม่ยั้ง เขาฮัมเพลง someone in the crowd ออกมาเบาๆอย่างไม่รู้ตัว จนไม่รู้สึกว่ามีคนสะกิดเรียก
"
Is someone in the crowd the only thing you really see?
Watching while the world keeps spinning 'round?
"
"
Somewhere there's a place where I find who I'm gonna be
A somewhere that's just waiting to be found
"
"มีอา ดื่มเก่งขนาดนี้เลยหรอครับเนี่ย ผมเพิ่งรู้เลยล่ะ"
แดเนียลหันกลับมามองคนข้างๆที่ร้องท่อนต่อมาจากเขาด้วยความมึนงง มองเห็นหน้าอีกฝ่ายไม่ชัดนัก คิดว่าคงเป็นพี่จีซองนั่นแหละ ในขณะที่อีกฝ่ายนั่งลงที่เก้าอี้บาร์ข้างเขา
"เหมือนเราจะเจอกันอีกแล้วนะครับ คุณบาริสต้า"
คืนนั้นแดเนียลไม่รู้ว่าท้องฟ้ากลางเมืองนั้นมืดมิดขนาดที่ว่าสามารถมองเห็นดวงดาวระยิบระยับบนท้องฟ้าได้ขนาดไหน หรือแสงเปล่งประกายนั่นจะมาจากน้ำที่สาดกระเซ็นจากริมสระน้ำที่ทุกคนกำลังปาร์ตี้กันอย่างสนุกสนานอยู่
แต่ที่แน่ๆ เขากลับรู้สึกว่าดาวสามดวงนั้นมันสดใสและเปล่งประกายพอๆกับรอยยิ้มจากชายหนุ่มที่ดูอิดโรยจากการอ่านหนังสือสอบ คนที่เขาเจอที่ร้านกาแฟนั่น ภายหลังเขาบอกชื่อเพลงไป หรือจากชายหนุ่มที่ทำหน้าเด๋อด๋าตอนล้มเพราะตัวเขาเองไม่ทันระวังในขณะที่เปิดประตูออกจากร้านหนังสือ หรือจากชายหนุ่มคนเดียวกันที่ร้องเพลง Someone in the crowd ต่อจากเขาในคืนนี้
///////////////////////////////////////////////////////////////////
TALK : กลับมาแล้วค่ะ 55555 ทันสิ้นปีด้วย เยย้ คือมันคลีเช่มากเลยอะ 555555 หลายคนน่าจะคิดตีมออกละ 5555 ไม่รู้จะทอลคอะไรเท่าไหร่นัก ตอนนี้ยาวเนอะ 55 แต่ก็ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ แล้วก็ Happy New Year นะคะทุกคน
ปล. ตอนริมสระลองไปดูเพลง Someone in the crowd ดูนะคะ ในเรื่อง La La Land
#คลีเช่องเนียล ที่เดิมค่ะ :))
ตามมาจากstay ค้นไปค้นมา คุ้นๆว่าเคยอ่านเมื่อนานแล้ว
ตอบลบดีใจที่ได้มาอ่านต่อจากที่ค้างไว้
แต่แบบตอนนี้ก็ลาลาแลนด์ อ๊าก จนต้องกลับไปฟังเพลงอีกรอบเลย
แต่ว่าคุณบาริสต้ากับลูกค้าเจอกันจังๆแบบนี้ จะมีอะไรมาขัดแข้งขัดขาอีกไหม