Brother #WinkNiel

- Brother #WinkNiel -

เพราะความรักไม่เลือกเวลาเกิด
คำที่ใครๆก็มักจะพูดกัน แถมเป็นชื่อเพลงด้วย
แต่สำหรับผม มันไม่เลือกเวลาเกิดไม่พอ มันไม่เลือกคนซะด้วยสิ

หลายๆครั้งเหมือนกันนะที่คิดว่าเขาน่ารักเกินไปแล้ว

เป็นที่รู้กันดีถึงความน่ารักของเขา ใครๆก็รู้กัน สำหรับคังแดเนียล ปีสอง คณะวิศวกรรมศาสตร์ คิ้วบอยที่หลายๆคนรู้จักกัน และนอกจากนั้น

ก็เป็นพี่ชายของผมเอง

ที่จริงจะเรียกพี่ชายตรงๆก็ไม่ถูกสักทีเดียว เพราะเขาเป็นพี่ชายต่างแม่ คุณพ่อของผมแต่งงานใหม่ ผมเลยได้พี่ชายมา จากที่เป็นลูกคนเดียวมาตลอด 18 ปี

แม้ว่าช่วงแรกๆผมไม่ค่อยอยากจะยอมรับพี่ชายคนนี้เท่าไหร่นัก แน่ล่ะสิ ถึงผมไม่ได้อะไรกับเรื่องส่วนตัวของแม่ตัวเองนักหรอกนะ แต่จะว่ายังไงดีล่ะ คงไม่ค่อยจะชินกับคนแบบเขา

เล่นยิ้ม หัวเราะคิกคักตลอดเวลาซะอย่างนั้น อายุก็ไม่น้อยๆ ปีนี้ก็ 22 ปีแล้ว แต่ทำตัวอย่างกับ 2 ขวบ

คุณพ่อของผมถูกใจลูกชายคนโตคนใหม่มาก

พี่เขาทั้งอารมณ์ดี(เกินไป) การเรียนก็ดีเข้าขั้นเยี่ยม มนุษย์สัมพันธ์ดี กีฬาเก่ง เต้นบีบอยเป็น เหมือนจะเล่นเปียโนได้นิดหน่อยด้วย

ผมคงจะอิจฉาล่ะมั้ง

แต่ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป จนกลายมาเป็นว่าผมมาชอบพี่ชายคนนี้เข้าซะแล้ว

ชอบมากเสียด้วยสิ..

พี่น่ะ น่ารักเกินไปแล้วนะครับ
อยากจะกอดให้จมเลย 

พี่ชายคนเก่งของเขา ถ้ามีเวลาว่าง นอกจากการเต้นแล้ว เขาก็จะนอนอ่านการ์ตูนไม่ก็เล่นเกมส์ในห้องนั่นแหละ อ่านไปพลางกินเยลลี่ไปพลาง น้อยคนนักที่จะคิดว่าคังแดเนียลนักเต้นสุดก๊าวคนนี้ อยู่บ้านก็ทำตัวเป็นNEET และสภาพแทรชกว่าที่ทุกคนคิด ผมกลับคิดว่ายิ่งพี่แดเนียลเป็นแบบนี้กลับน่ารักกว่าเดิม สภาพหัวยุ่งๆกระเซอะกระเซิง ต่างจากลุคเนี้ยบๆตอนไปมหาลัยเนี่ย น่าเอ็นดูชะมัด

"พี่แดเนียล นอนกินแบบนี้เดี๋ยวก็เป็นโรคกระเพาะนะครับ"
เจ้าตัวเหมือนได้ยินคำพูดของเขา ก็ลุกขึ้นนั่ง

"นอนอ่านมันสบายนี่นาจีฮุนนี่!"

ลุกมาตอบเขาเสร็จก็กลับไปนอนท่าเดิม พี่ชายคนนี้นี่นะ

"อ่านเรื่องอะไรอยู่หรอครับ ไม่อ่านไซตามะแล้วหรอ"

เขาชี้ไปที่มังงะที่พี่ชายกำลังอ่านอยู่ เหมือนจะเป็นการ์ตูนกีฬา

"ไฮคิวน่ะ การ์ตูนวอลเลย์บอล วันพันชยังไม่ออกเล่มใหม่อะ จีฮุนนี่ลองอ่านมั้ย สนุกมากเลยนะ! ตัวเอกเท่มากเลย!"

อันที่จริงผมก็ไม่ใช่พวกอ่านมังงะหรือดูการ์ตูนสักเท่าไหร่นัก รวมทั้งเล่นเกมส์ด้วย แต่ถ้าคนพี่ชอบ เขาก็อยากจะมีส่วนร่วมด้วย

ตอนที่พี่แดเนียลทำงานอดิเรกที่ชอบ หรือพูดเรื่องที่ตัวเองชอบ ตาของพี่แดเนียลจะเป็นประกายมากเลยล่ะ พี่เค้าดูมีความสุขมากจริงๆ แถม น่ารักมากด้วย

พี่ชักจะน่ารักเกินไปแล้วนะ..

หลายครั้งที่เขาอยากจะตะโกนระบายความในใจถึงความน่ารักของพี่ชายตนเองใส่เจ้าตัว แต่มันไม่ใช่ความคิดที่ดีเลยแม้แต่น้อย หรือไม่ถึงพูดไปเจ้าตัวก็คงมองผมด้วยสายตาว่า น้องชายที่น่าเอ็นดูของคังแดเนียล พัคจีฮุนน่ารักจังเลย มาให้พี่กอดหน่อย

พัคจีฮุนได้แต่เก็บงำความรู้สึกของเขาเอาไว้ แม้ใจจริงอยากจะคว้าตัวพี่ชายมากอดและทำอย่างอื่นต่างๆนาๆ ก็เล่นน่ารักซะขนาดนี้นี่นะ เป็นคนที่ใช้คำว่าน่ารักได้เปลืองจริงๆ

หรือแม้แต่ในยามที่เขาเห็นพี่ชายนั่งทำงานอย่างเคร่งเครียดอยู่ในห้องนอนของตน

พี่แดเนียลถึงจะยิ้มตาหยีเหมือนหมาซามอยด์แบบฉายาที่คนในเพจคิ้วบอยตั้งให้ ซึ่งมันน่ารักมาก แต่เวลาพี่เค้ามีสีหน้าเคร่งเครียดนี่ มีเสน่ห์สุดๆไปเลยล่ะ พัคจีฮุนรู้สึกโชคดีชะมัดที่ได้อยู่ชายคาเดียวกับคังแดเนียล ได้เห็นปฏิกิริยาที่คนอื่นไม่น่าได้เห็น ก้เปนน้องชายนี่นะ แต่ยกเว้นอยู่กับคนนึง

และมันคงแย่ที่สุด เมื่อคนนั้นคือคนๆเดียวกับที่กำลังกอดพี่ชายที่เขาแสนหวงอยู่อย่างแนบแน่น

ซึ่งคงไม่เป็นใครนอกจาก องซองอู

องซองอูเป็นพี่คนสนิทของพี่แดเนียล ความสัมพันธ์ของพวกเขาเหมือนจะตรงไปตรงมา แต่บางทีมันก็ดูซับซ้อนและเข้าใจยาก ยุ่งเหยิงเสียยิ่งกว่าเชือกที่พันกัน

พัคจีฮุนรู้ดีถึงความรู้สึกของพี่แดเนียลที่มีต่อองซองอู

ยิ่งเมื่อแอบเห็นกิจกรรมส่วนตัวของพี่แดเนียลแล้วเขาจึงยิ่งมั่นใจ แต่ความรู้สึกขององซองอูที่มีต่อพี่แดเนียลนั้น เขาไม่อาจรู้ได้

ที่จริงมันก็รู้สึกเจ็บปวดเวลาที่เขาเห็นพี่แดเนียลกับกิจกรรมของเขา ที่พึมพำแต่ชื่อขององซองอู แต่ในขณะเดียวกันการที่ได้เห็นหน้าพี่แดเนียลตอนทำแบบนั้น มันก็รู้สึกดี มาก เลย ล่ะ

ถึงจะเห็นเพียงเสี้ยวหน้า ก็ทำเขารู้สึกไปไหนต่อไหน

ถ้าพี่แดเนียลเรียกเป็นชื่อผมคงดี
ผมล่ะ อยากจะเป็นคนที่พี่เรียกบ้างนะ

เด็กวัยสิบแปดมันก็ต้องมีกิจกรรมแบบนี้บ้างล่ะเนอะ แต่ที่จริงพอมาคิดกะพี่ชายตัวเองเขากลับรู้สึกผิดไม่หยอกเลย แต่อยากทำนี่นะ ถ้าจะโทษ ก็โทษไอ้ฮอร์โมนเจ้ากรรมในร่างกายที่พาเขาเป็นอย่างนี้นี่แหละ

ก๊อกๆ

"จีฮุนนี่"

"อะครับ!"

"เรียกอะไรพี่รึเปล่าน่ะ เอ๊ะ หรือว่าพี่คิดไปเอง"

"เอ่อ เปล่านะครับ!"

"อ่า แล้วไป โทษทีนะพี่รบกวนนายอ่านหนังสือรึเปล่าเนี่ย"

"ไม่ครับ ไม่"

"โอเคๆ"

เกือบไปแล้วไง หรือว่าเขาเผลอพูดดังไปกันนะ โชคดีที่ไม่เปิดเข้ามา

"อ้อแล้วก็ วันนี้พี่ซองอูมานะ พวกพี่จะอ่านหนังสือทวนกันในห้อง มีอะไรก็เคาะเรียกนะ วันนี้พ่อแม่ไม่กลับด้วย พ่อบอกแล้วใช่มั้ย"

"บอกแล้วครับ โอเคครับ"

อีกแล้วหรอ
เอาจริงนะบอกว่าทวนหนังสือกันในห้องเนี่ย ให้ตายสิ 

"มึง กูไม่ดียังไงวะ ทำไมน้องเขาต้องทิ้งกูด้วย กูแม่ง"

เสียงของอีกคนที่พึมพำมาจากห้องนอนของพี่ชาย

ดูเหมือนว่าพี่ซองอูจะนอนค้างที่นี่

เขาได้ยินเสียงสะอึ้นครืนดังออกมาและแสงไฟหรี่ๆที่ลอดมานอกห้อง แต่นั่นไม่ใช่เสียงของพี่แดเนียล

เหมือนพวกเขาจะดื่มเบียร์กันด้วย

จีฮุนได้ยินเสียงเปิดกระป๋องดังแกร๊ก ตามด้วยเสียงเบียร์ฟู่เบาๆกลางดึก พวกเขามักจะดื่มยามดึกกันในห้องเล็กๆนี่เสมอ โดยเฉพาะวันที่พ่อแม่ไม่อยู่

"กูรู้ว่ามึงยังไม่เมาซองอู"

"มึงแม่ง รู้ทันกูตลอดเลยวะแดน"

"กูเป็นเพื่อนมึงมากี่ปีล่ะ"

"ปีนี้ก็ 5 ปี"

"นานพอมั้ยล่--"

เสียงคำตอบของพี่แดเนียลถูกแทนที่ด้วยเสียงอื่น

เขาก็น่าจะรู้นะ

"อะไรของมึงวะซองอู"

"ก็มึงแม่งน่ารัก"

"มึงเมาจริงหรอวะเนี่ย เหี้ยละ แดกแค่สองกระป๋อ--"

ใจจริงจีฮุนอยากจะเดินเข้าไปขัดจังหวะพี่ชายของเขาเสียแต่ตอนนี้ ดีกว่ามานั่งฟังอยู่ที่ริมนอกห้องของพี่ชาย

เขาเดาว่าคนตัวเล็กกว่าคงกำลังป้อนจูบให้พี่ชายคนดีของเขาเป็นแน่ เดาจากเสียงนั่น แต่เขาจะทำอะไรได้ จะไปขัดจังหวะทั้งสองคนอาจจะทำให้เขารู้สึกสะใจ แต่พี่แดเนียลคงระแวงเขาไปพักใหญ่

จีฮุนเลือกที่จะแอบฟังทั้งสองพลอดรักใส่กัน แม้จะแอบเจ็บปวดไม่น้อยที่ต้องมาฟังเสียงพี่ชายครางเสียงชื่อคนอื่นที่ไม่ใช่ตนเอง
แต่ก็กลับรู้สึกดีอย่างประหลาดเช่นกันในยามที่เขาได้ยินเสียงเบาๆของพี่แดเนียลที่ดูจะระแวงไปซะหมด

"เบาสิ เดี๋ยวจีฮุนนี่ได้ยิน"

"ไม่หรอก น้องมันหลับแล้วมั้ง"

"ถ้ามึงดัง น้องกูก็ตื่น!"

"ของกูก็ตื่นอยู่นะ"

"ไอ้สัด ซองอู!"

พัคจีฮุนรู้สึกพ่ายแพ้ ตั้งแต่ยังไม่เริ่มด้วยซ้ำ แต่เรียกยังไงดี เจ็บช้ำด้วยความเต็มใจ?

"มึงแม่ง รุนแรงจังวะ"

"กูชอบมึงนะนีเอล"

"พูดอะไรไม่รู้เรื่อง"

"ห้องน้ำอยู่ไหนวะ"

"ข้างนอก ออกประตูเลี้ยวขวา"

จีฮุนไม่ทันเตรียมตัวสถานการณ์นี้ด้วยซ้ำ เขานั่งอยู่หน้าห้องพี่ชาย จะเดินหนีกลับห้องก็ยิ่งไม่ทัน เขาจึงทำเนียนเหมือนจะไปเข้าห้องน้ำเมื่อเจอองซองอูเปิดประตูห้องนอนคังแดเนียลออกมา

องซองอูปิดประตูห้องแล้วมองเขาด้วยสายตาที่จีฮุนไม่อาจคาดเดาได้ เขาไม่ได้แสดงออกถึงสีหน้าตกใจแม้แต่น้อยตอนที่พบหนุ่มน้อยอยู่หน้าห้องของพี่ชาย แต่กระนั้นกลับยิ้มให้เขาอย่างเจ้าเล่ห์

องซองอูเดินตรงไปที่ห้องน้ำ จีฮุนไม่มีทางเลือกนอกจากเดินตามคนตัวโตกว่า พอพ้นห้องนอนของแดเนียล องซองอูหันกลับมาประชันหน้ากับเขา

เขาล่ะเกลียดรอยยิ้มขององซองอู 
พี่แดเนียลชอบมันไปได้ยังไงกัน แต่นั่นก็ไม่เท่าสิ่งที่เขาเจอต่อจากนี้

"นายอยู่อ่านหนังสือดึกจังเลยนะจีฮุนนี่"
เขารู้สึกเหมือนซองอูจะเน้นหนักคำสุดท้ายอย่างประหลาด

"ครับ ใกล้สอบเข้ามหาลัยนี่ครับ"

"เด็กดีจังเลยนะ"

"ขอบคุณครับ"

อึดอัดชะมัด

"นายคงอ่านหนังสือเหนื่อยมากเลยสินะจีฮุนนี่"

"ครับ?"

"เหงื่อเต็มมือเลยนี่นา อย่าลืมล้างล่ะ"

คนพี่เดินกลับไปที่ห้องของพี่ชายแม้ยังไม่ถึงประตูห้องน้ำ แถมก่อนปิดประตูยังยิ้มทิ้งท้ายใส่อีก

ไอ้พี่องซองอู!

"จีฮุนนี่ตื่นหรอ"

"ไม่นี่"

"ได้ยินเสียงเหมือนนายพึมพำอะไร"

"คงพึงพำว่าชอบนายไง"

"เกี่ยวไรวะ!"

"จะต่ออีกรอบมั้ยละคนดี"

"ไม่แล้วโว้ย!!"


------------------------


TALK : เพิ่งแต่งที่มีเรทนิดๆครั้งแรกเลยค่ะ … จะโอเคมั้ยเนี่ย หวังว่าโอเคนะคะ 😂 เป็นการแต่งสนองนี้ดตัวเองเลยค่ะ รู้สึกพายวิ้งเนียลอย่างอโลนมาก หาคนร่วมขบวนการ แล้วก็เจอภาพนึงที่น้องจีฮุนนี่คล้ายพี่แดนสุดๆ เลยเป็นที่มาความพี่น้องท้องชนกันนี่---
ปล. มาหวีดมาเวิ่นด้วยกันได้นะคะ ทั้งทางคอมเม้นหรือแทกเลยค่ะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันค่ะ (●´ϖ`●)
#พี่ชายวิ้งเนียล

ทิ้งท้ายด้วยรูปต้นเหตุ เราว่าเหมือนน้องเนี่ยวมากเลยค่ะ ให้ฟีลพี่น้องมาก คนอื่นจะคิดเหมือนกันมั้ยนะ 😂