THAT SAMOYED BARISTA #ONGNIEL

THE SAMOYED BARISTA

-SeongWu X Daniel (ft. Jihoon X Daniel)-

#คลีเช่องเนียล

The next chapter of NightShift #ongniel

250 words

คงเพราะเป็นความรู้สึกผิดส่วนตัวของผมเอง ที่พาตัวเองมาถึงหน้าคาเฟ่นี่อีกครั้ง

ผมเดินมาจากหออย่างไม่รีบร้อน พลางคิดมาตลอดทาง


ทำไมมึงต้องรู้สึกผิดด้วยวะซองอู

ก็แม่งไม่รู้ว่าเค้าเขียนไว้ปะวะ

แต่รู้แล้วก็ไม่ได้ช่วยไรมั้ยมึง เค้าก็แค่แบบอัธยาศัยดี

เออก็รู้มั้ยละ ฮ่วยเอ้ย

แล้วมึงจะถ่อมาถึงนี่ทำไมเนี่ย


ผมเถียงกับตัวเองจนเดินมาถึงคาเฟ่ต้นเหตุ ตอนนี้ก็เป็นเวลา 6 โมงนิดๆพอดี บาริสต้าซามอยด์นั่นอาจจะอยู่ก็ได้

ต้องสารภาพว่าผมลืมชื่อของเขาไปแล้ว
ให้ผมหน่อยเถอะ สอบหนักหน่วงขนาดนั้น สมงสมองผมไม่เหลือแม้แต่น้อยเลยล่ะ

อันที่จริงถึงเจออีกฝ่ายจริงๆก็ไม่รู้จะทำยังไงอยู่ดี  เรื่องใบเสร็จนั่น อีกฝ่ายก็คงแค่อัธยาศัยดีเฉยๆ แต่ก็รู้สึกผิดอยู่ดีที่เพิ่งมารับรู้ว่าอีกฝ่ายหวังดีเขียนมาให้


แต่ยังไงก็เถอะ มาถึงแล้ว ก็ซื้อของกลับไปกินหน่อยละกัน


ผมเปิดประตูเข้าไปในคาเฟ่เดิม แต่บรรยากาศกลับไม่เหมือนเดิมเหมือนคราวก่อน ผมรู้สึกได้ทันทีที่เดินเข้าไปในร้าน


"ยินดีต้อนรับครับ!"


เจ้าของเสียงไม่ใช่บาริสต้าซามอยด์คนนั้น


ผมมองหาบาริสต้าซามอยด์ แต่ทว่ากลับไม่พบยิ้มสดใสสว่างจ้าราวกับพระอาทิตย์ และตาพริ้มๆเหมือนหมาซามอยด์นั่น

คนตรงหน้าผมกลับเป็นเด็กหนุ่มตัวเล็ก หน้าตาหล่อเหลาน่ารัก แบบที่สามารถไปเป็นไอดอลได้สบายๆอยู่ตรงหน้าผมแทน

เด็กหนุ่มยิ้มแป้นใส่เขา แต่ซองอูกลับรู้สึกแปลกเล็กๆจากรอยยิ้มของเด็กหนุ่ม แม้ว่าหนุ่มน้อย 'JIHOON XD' ที่เขียนไว้บนป้ายชื่อตรงอกนั้นจะยิ้ม และมีหน้าตาดีน่ารักเพียงใด เขาก็รู้ได้ทันทีว่านั่นไม่ใช่ยิ้มแบบคนรู้สึกดีๆให้กันแน่นอน

นี่มันยิ้มแบบจะฆ่ากันชัดๆ แถมสายตาที่จ้องจนเหมือนจะฆ่าตัวซองอูได้นั่นอีก อะไรกันฟระ ถ้าเป็นฮีทวิชันของคลาร์คเคนท์มีหวังผมตายตั้งแต่หน้าประตูแน่ๆ

ถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะจ้องซองอูแบบจะฆ่าแกงเขากินให้ได้ เขาก็ยังอยากถามถึงบาริสต้าซามอยด์นั่นอยู่ดี แต่ขนาดชื่อยังลืมเนี่ยสิ จำได้แค่เค้าลางว่าชื่อดูเป็นคนต่างประเทศเท่านั้นเอง

"ผมขอคาราเมลแมคคิอาโต้ครับ extra whip หวานปกติ นมโลวแฟทครับ"

"รอสักครู่นะครับผม~"

แม้ว่าสายตาของอีกฝ่ายจะฆ่าแกงเขาให้ได้ แต่หนุ่มน้อยก็ทำหน้าที่ของตนเองได้ดี ซองอูยืนรออยู่ริมเคาท์เตอร์ วันนี้ที่ร้านไม่ถึงกับเงียบ แต่ก็ใช่ว่าจะแน่นขนัด ไม่น่าแปลกสำหรับช่วงเวลาเย็นขนาดนี้ แถมเป็นช่วงที่ทุกคนสอบเสร็จแล้วด้วย

ตัวซองอูไม่ใช่คนที่ชอบมานั่งอ่านหนังสือที่ร้านกาแฟแต่ไหนแต่ไร นอกจากเขาจะมองว่ามันเปลืองค่าใช้จ่าย แถมยังมีสมาธิได้ยาก เพราะร้านกาแฟที่ไหนๆก็เสียงดังทั้งนั้น ทั้งจากเพลง และคนที่อยู่ในร้าน

พูดถึงเพลงตอนนี้ที่ร้านกำลังเปิดเพลง ENERGETIC ของวง WANNAONE ซึ่งกำลังดังเป็นพลุแตกอยู่ตอนนี้ นี่อีกด้วยละมั้งที่ทำให้เขารู้สึกว่าบาริสต้าซามอยด์นั่นไม่อยู่แน่


ถ้าบาริสต้าซามอยด์นั่นอยู่ เขาจะเปิดเพลงอะไรกันนะ


บาริสต้าหนุ่มน้อยทำเมนูเสร็จสรรพ ซองอูจ่ายเงินแล้วจึงรับคาราเมลแมคคิอาโต้นั่นมา

จริงสิ จะถามนี่นะ

"อ่าพอจะทราบไหมครับว่า เอ่อ… บาริสต้าอีกคน ที่เค้าจะอยู่กะเย็นๆดึกๆ เค้ามาไหมครับ"

"ใครหรอครับ?"

เด็กหนุ่มตอบพร้อมยิ้มแป้นใส่เขาใหญ่ มองยังไงก็รู้ว่านั่นยิ้มแบบพยายามให้ดูเป็นมิตรที่สุดชัดๆ

"อ่า… คนที่ชื่อเหมือนฝรั่ง แล้วก็ ตัวใหญ่ๆ อ่า.. ละก็ เหมือนหมาซามอยด์ตัวใหญ่ๆ อ๊ะ ผมหมายถึง คือเค้าตัวใหญ่ๆ ผิวขาวๆ แล้วก็มีไฝใต้ตาเด่นๆตรงนี้อะครับ"

ซองอูรู้สึกว่าตัวเองไม่มีสติอยู่กับเนื้อกับตัว เขารู้สึกอายท่าทางตอนที่บรรยายลักษณะของบาริสต้าซามอยด์คนนั้น เขาเลิกลั่กใหญ่ตอนเผลอทำท่าทางใบ้รูปร่างและชี้ใต้ตาตัวเอง

น่าอายชะมัด แต่ขนาดนี้ต้องรู้สิ คนแบบนี้มันมีให้เห็นบ่อยๆที่ไหนกัน

"หวา คุณลูกค้าใบ้มาแบบนี้ แอบลำบากเหมือนกันนะครับเนี่ย แต่ผมไม่ทราบจริงๆครับ"

ซองอูรู้สึกผิดหวังนิดหน่อยกับคำตอบของบาริสต้า แต่เขากลับรู้สึกประสาทจะกินเพราะรอยยิ้มที่ดูจะสดใสเกินเหตุนั่นแต่สายตาจ้องจะฆ่าเขามากกว่า

ซองอูขอพนันด้วยเงิน 10 บาทเลยว่าไอ้เด็กตรงหน้านี่มันรู้ แต่มันไม่บอกเขา



"อ่า ถ้าแบบนั้นไม่เป็นไรครับ ขอบคุณนะครับ"



ก็ยอมรับว่ารู้สึกผิดหวังนิดหน่อยที่ไม่ได้เจอ



ซองอูหยิบคาราเมลแมคคิอาโต้ออกจากร้าน พลางเดินไปโซนศูนย์การค้าใกล้ๆมหาลัย

ก็ในเมื่อสอบเสร็จแล้วนี่นะ จะเดินห้างสักหน่อยจะเป็นอะไรไป

ซองอูเดินเหม่อไปสักพักจนมองไม่เห็นประตูข้างหน้าที่เปิดออกมา รู้ตัวอีกทีเขาก็ชนกับประตูกระจกจากร้านๆหนึ่ง

"อ๊ะ ขอโทษครับ"

"อ่า ผมขอโทษครับ พอดีผมเดินไม่ระวังเอง อ้อ ไม่เป็นไรครับ"

ซองอูปฏิเสธเมื่อมีมือยื่นมาตรงหน้าเขาเสนอความช่วยเหลือ

อันที่จริงมาล้มตรงหน้าถนนนี่มันก็น่าอายไม่ใช่น้อย

ซองอูมองช้อนขึ้นไป คนตรงหน้าตัวค่อนข้างใหญ่ทีเดียว แต่สิ่งที่ทำเอาเขาสะดุดตาสุดคงจะเป็นสเวทเตอร์สีชมพูตัวใหญ่นั่น

พอมองให้ดี อีกฝ่ายกลับดูคุ้นแปลกๆ ตัวขาวๆแถมตัวใหญ่ มีไฝใต้ตา อ่าหน้าคุ้นแหะ แต่ใส่แว่น



เดี๋ยวนะ ก็คนๆเดียวกันไม่ใช่รึไงวะองซองอู



ซองอูกระโดดผึงก่อนอีกฝ่ายจะคว้าตัวเขาขึ้นมาเสียอีก พอลุกขึ้นจึงได้พิจารณาอีกฝ่ายได้ตรงๆมากขึ้น

ก่อนเขาจะได้พูดอะไร อีกฝ่ายก็พูดขึ้นมาเสียก่อน

"อ๊ะ คุณลูกค้าเมื่อวันนั้นนี่เอง ไปซื้อของร้านผมด้วย เหมือนจะเจอรุ่นน้องผมแทนนะครับ"

บาริสต้าซามอยด์ในเสื้อสเวทเตอร์สีชมพูและใส่แว่นพูดพร้อมยิ้มตาหยีๆเหมือนลูกหมา พร้อมกับชี้มาที่แก้วคาราเมลแมคคิอาโต้ของผม

"อ้อพอดีผมมีธุระต้องไปต่อ ถ้างั้นไว้เจอกันใหม่นะครับคุณลูกค้า"

อีกฝ้ายโค้งให้ผมเล็กน้อยก่อนเดินข้ามถนนไปอีกฝั่ง

ในขณะที่ผมยังคงยืนนิ่งอยู่ด้วยความตกใจ
พอได้สติอีกที อีกฝ่ายก็เดินอยู่อีกฟากของถนนเสียแล้ว


ซองอู ไอ้คนงี่เง่าเอ๊ยยยยย


///////////////////////////////////////////////

-Jihoon's POV (mostly)-

หลายวันก่อน


"พี่แดนจะนั่งเหม่ออีกนานมั้ยครับ"

"อ๊ะๆขอโทษ จีฮุนนี่อา~อย่าดุสิ"

แดเนียลกลับมามีสมาธิกับการบ้านตรงหน้าต่อ เขามองกล้าๆกลัวๆใส่คนตรงหน้าที่กำลังมองเขาด้วยสายตาตำหนิใหญ่ ถึงอีกฝ่ายจะมีนัยน์ตาสวยเหมือนกับดวงดาวในกาแล็กซี่ แต่ถ้าจีฮุนดุหรือทำตัวน่ากลัวแล้ว เขาจะกลายร่างเป็นเสือเลยล่ะ

"นีเอล เป็นอะไรหรือเปล่า ช่วงนี้เรียนหนักหรอ"

"จะอะไรเสียอีกละครับ"

"หมายความว่ายังไงหรอจีฮุน"

"ไม่มีอะไรหรอกครับพี่ซองอุน ไม่มีครับ!"

ไม่สบอารมณ์ชะมัด พี่แดนที่ปกติเป็นคนตั้งใจเรียน ตั้งใจทำงาน ไม่มานั่งเหม่อๆอะไรแบบนี้ กลับมาเหม่อเพราะไอ้...ไอ้ผู้ชายกะไฝอะไรสามดวงนั่นเนี่ย

"ชะเง้อให้ตายยังไง เขาก็ไม่มาหรอกครับพี่แดน"

"เค้าอาจจะลืมพี่แดนไปแล้วก็ได้"

แดเนียลหันมาโวยวายแถมตีแขนใส่เขาใหญ่ ก็มันน่าหมั่นไส้จริงๆนี่นะ

เนื่องจากวันนี้ที่ร้านคนไม่เยอะมาก เขากับแดเนียลเลยนั่งทำการบ้านพลางๆรอคนเข้าร้าน โดยเจ้าของร้านอย่างพี่ซองอุนก็ไม่ว่าอะไรด้วย

"ว่าแต่ไม่มีคนหน้าตาหล่อๆ ใส่ฮู้ดกันลม ตัวสูงๆประมาณพี่ อ้อแล้วก็มีไฝเหมือนดาวสามดวงตรงข้างแก้ม เข้ามาเลยหรอจีฮุนนี่"

ยังจะถามอีก... แถมยังวาดรูปจำลองของอีกฝ่ายให้เขาดู แล้วยื่นใส่หน้าผมอีกแหนะ แทบจะกระแทกหน้ากันอยู่แล้วนะ

"ก็บอกว่าไม่มีไงครับพี่แดน"

จีฮุนตอบกระแทกเสียงเกินพอดีใส่คนพี่กลับไปด้วยความไม่สบอารมณ์

ปกติเขาเป็นคนที่พี่แดนสนใจมากสุดแท้ๆนะ ไอ้ผู้ชายเวรนั่น...

"พูดถึงอะไรกันเด็กๆ"

พี่ซองอุนเจ้าของร้านถามเข้าด้วยความสงสัย

"ก็พี่แดนน่ะ เอาแต่หาลูกค้าหน้าตาหล่อๆ ตัวสูงประมาณนี้ มีไฝข้างแก้มงี้ ผมจะรู้ไหมละครับพี่ซองอุน แถมนะ รอเค้ามาทั้งสัปดาห์แล้วยังไม่มางี้ คงเป็นลูกค้าจรแล้วแหละ"

"ไม่จริงอะ เค้าต้องเป็นนักศึกษามหาลัยเราเนี่ยแหละ พี่ซองอุนเคยเห็นไหมครับคนแบบนี้อะ"

นั่นยังจะโชว์รูปภาพที่ตัวเองแสนตั้งใจวาดเพื่ออธิบายรูปพรรณของอีกฝ่ายใส่พี่ซองอุนอีกหนะ

ถ้าไม่ใช่สถานการณ์เช่นนี้เขาคงมองว่ามันน่าเอ็นดูมากๆเลยล่ะ แต่มันไม่ใช่เนี่ยสิ ... ทำให้น่าหมั่นไส้ไอ้ผู้ชายคนนั้นกว่าเดิมอีก จะหลงอะไรเขากันนักกันหนานะ

"อื่ม...."

พี่ซองอุนทำหน้าครุ่นคริดเหมือนกำลังนึกอะไรบางอย่างอยู่นาน

ทางตัวผมก็ลุ้นให้อีกฝ่ายนึกไม่ออก ส่วนพี่แดเนียลก็ลุ้นหนักมากว่าอีกฝ่ายจะรู้จักกับคนในรูปวาด

ภาวนาขอให้ไม่รู้เถอะ...

"พี่... ไม่... มั่นใจแหะ บอกว่าไม่รู้จักละกัน"

พี่ซองอุนขำใหญ่ใส่หน้าตาหมาหงอยของพี่แดเนียล ส่วนตัวผม ร่างฝ่ายซิทในตัวผมก็ได้แต่กู่ร้องดีใจอย่างมาก

"เสียดายจัง..."

"เอาน่าพี่แดน อย่าเศร้าสิครับ เดี๋ยวผมจะพาพี่ไปกินขนมเองนะ"


ยังไงก็ขออย่าเจอไอ้ไฝสามดวงนั่นเองละกัน

จะไม่เลี้ยงไว้แน่ๆ....


///////////////////TBC///////////////////


talk : เย้ มิดเทอมเพิ่งเสร็จไปเองค่ะ เลยได้มาต่อ ฟู่ว แต่ก็งานเยอะเช่นเคย คงไม่สามารถอัพถี่ๆได้จริงๆค่ะ 555 ทางเราชอบทั้งองนีเอลทั้งวิ้งเนียลเลยค่ะ (อันที่จริงก็ออลน้องนั่นแหละค่ะ 😂) เป็นอะไรที่ดีต่อหัวจิตหัวใจมาก 55
หวังว่าจะชอบกันนะคะ >< สามารถมาคุยมาคอมเม้นได้ทั้งทางแทกทวิต #คลีเช่องเนียล และ คอมเม้นบลอคนะคะ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านกันค่ะ ʕ•ٹ•ʔ♡

#คลีเช่องเนียล