crash crush #ONGNIEL
crash crush
-SeongWu X Daniel (ft. Jihoon X Daniel)-
#คลีเช่องเนียล
The next chapter of that samoyed barista #ongniel
คังแดเนียลเดินข้ามฝั่งถนนมาเสร็จ(อย่างมีสติที่สุด)ก็แทบจะวิ่งกลับหอของเขาในทันที
อันที่จริงแดเนียลอยากจะร้องตะโกนลั่นตั้งแต่พ้นหัวมุมถนนเสียด้วยซ้ำ
พอวิ่งตัวปลิวมาถึงห้องพักของตนเอง กลับเจอแขกไม่ได้รับเชิญที่ออกจะมาอยู่พักห้องของแดเนียลเป็นประจำเสียยิ่งกว่าห้องของตัวเองแทน
"เข้าห้องพี่มาได้ยังไงเนี่ย"
พัคจีฮุนไม่ได้ตอบกลับคำถามของแดเนียล แต่ย้อนคำถามกลับไปที่อีกฝ่ายแทน
"พี่แดน เป็นอะไรมาวิ่งตึงตังมาเสียงดังถล่มชั้นแล้ว คิดว่าตัวเล็กๆรึยังไงครับ (ตัวยังกะช้างแท้ๆ)"
แขกผู้ไม่ได้รับเชิญบ่นใส่แดเนียลใหญ่ทันทีที่แดเนียลเปิดประตูเข้าห้องมา แดเนียลดูจะไม่ค่อยเข้าใจตัวจีฮุนที่ดูจะเกรี้ยวกราดเป็นพิเศษในช่วงนี้นัก เลยได้แต่ยิ้มแห้งๆกลับไป
"จีฮุนนี่อะ ได้ยินนะว่าบ่นอะไรอะ แน่จริงมาช่างน้ำหนักแข่งกันเลย!"
"ไม่แข่งกับพี่แดนหรอกครับ ผมชนะอยู่แล้ว หมายถึงผมผอมกว่านะ"
จีฮุนเถียงเสียงเรียบใส่คนพี่เสร็จ จึงนั่งอย่างสบายใจเฉิบบนโซฟากลางห้องนั่งเล่นของแดเนียลอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวใดๆ พร้อมทั้งยังถือวิสาสะกินขนมในห้องของแดเนียลต่อ
แดเนียลมองรอบๆห้อง เมื่อยังไม่เห็นพี่ชายคนสนิทของตนเองจึงถามแขกผู้ไม่ได้รับเชิญตรงหน้า
"พี่จีซองยังไม่กลับมาหรอ"
"แล้วพี่เห็นมั้ยละครับ"
"ทำไมช่วงนี้ดุจังฮึ จีฮุนนี่อ่า ช่วงนี้มีเรื่องเครียดหรอ เป็นอะไรรึเปล่า เรียนหนักหรือไง อย่าพาลเฉยๆแบบนี้สิ แดนรู้สึกแย่นะ"
จีฮุนได้แต่บ่นอุบในใจ ก็มันเป็นเพราะใครกันล่ะ อันที่จริงมันก็ทั้งพี่แดน ทั้งไอ้ไฝที่เจอวันนี้ ทั้งคู่นั่นแหละ
อารมณ์เสีย อารมณ์เสียชะมัด !
"ว่าแต่จีฮุนนี่ วันนี้กลับไวจัง"
"รมณ์เสียครับ เลยขอกลับมาก่อน"
"ได้หรอ ! พี่ซองอุนให้ด้วยหรอเนี่ย !"
"ไม่ให้คงไม่เห็นผมอยู่ตรงนี้หรอกครับพี่แดน"
จีฮุนตอบกลับอย่างไม่สบอารมณ์นัก วันนี้แม้ว่าจีฮุนจะพยายามเก็บอารมณ์ขุ่นเคืองไว้หลังเจอไอ้ไฝนั่น แต่ซองอุน พี่เจ้าของร้านผู้ซึ่งสังเกตการณ์อยู่กลับรู้สึกว่าออร่ามาคุจากจีฮุนนั้นมากไป จึงไล่เขาให้กลับมาก่อน
แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น
ประเด็นคือวันนี้เขาเจอเรื่องน่าหัวร้อนมามากพอแล้ว ดังนั้นการมาขลุกที่ห้องพี่แดเนียลในวันนี้มันควรทำให้จิตใจเขารู้สึกสงบลงบ้าง
ว่าแล้วจีฮุนก็ยกไมโลที่ชงไว้มาดื่ม
พี่แดนบอกว่าผมกำลังโต ให้กินนมเยอะๆ แต่ไมโลที่พี่แดนเตรียมไว้ให้ผมในห้องมันก็มีแต่น้ำตาลนะ ...
"ว่าแต่พี่เถอะ วิ่งตึงตังอะไรมา"
วันนี้พี่แดนแกดูไฮเปอร์แปลกๆผิดปกติ ถึงตอนปกติจะไฮเปอร์มากอยู่แล้วก็เถอะ
"ปะเปล่านี่ ! มะ ไม่มีอะไร ไม่มีอะไรทั้งนั้น!!!"
แดเนียลผู้เป็นพวกซึนเดเระสุดใจขาดดิ้น เวลาอายอะไรที จีฮุนก็ดูจะเป็นคนที่ต้องรับกรรมตลอด อย่างเช่น ตีแขน ตีขา สารพัด แถมเป็นพวกเก็บอาการเขินไว้ไม่ค่อยอยู่อีกต่างหาก บางทีก็นู่น วิ่งรอบคอนโด คนบ้าอะไร เขินแล้ววิ่ง ...
เช่นตอนนี้ที่เขาโดนฟาดด้วยหมอนใบใหญ่จากอีกฝ่าย
"พี่แดนรู้มั้ยครับ ว่าอาการพี่น่ะ มองออกง่ายมาก
ยกเว้นตัวพี่เองนั่นแหละที่ไม่รู้"
พูดเสร็จจึงถือวิสาสะ ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆซะ กะจะแกล้งสักหน่อย แต่กลับโดนอีกฝ่ายผลักจนตกโซฟาแทน
"จีฮุนนี่พูดอะไรไม่เห็นรู้เรื่อง ไม่รู้ ไม่รู้เรื่อง!"
ผมมองขึ้นมาจากโซฟาหลังโดนผลักตกไป จากนั้นจึงค่อยกลับมานั่งที่เดิม พลางมองอีกฝ่ายที่กำลังหน้าแดงจัดพร้อมกับจิกหมอนเน่าลายหมาซามอยด์ของตัวเอง ตัวของแดเนียลขาวอยู่แล้ว พอเขินทีเลยมองออกยิ่งกว่าอะไรดี แบบเรียกว่าไงดี แดงเถือกทั้งหน้า ทั้งหู ทั้งคอ
ตัวโตยังกะอะไรดี ทำตัวเป็นเด็กๆชะมัด... แต่ก็น่ารักดีแหละนะ
"ทำไมครับ ไปเจอชายผู้เฝ้าฝันหามานานมาหรอครับวันนี้"
ผมพูดเหน็บด้วยความหัวร้อนจากที่เจอวันนี้ พลางจิบไมโลต่อ
"ระ รู้ได้ไง จีฮุนนี่!!"
/พรู่ดส/
แทบสำลักไมโล
จีฮุนตกใจแม้จะสำลักจนไอและร้องไห้ออกมาจนตาแดง แต่ก็หันกลับถลึงตาใส่อีกฝ่าย ทางแดเนียลก็พยายามช่วยลูบหลังให้กับเขา โดยไม่รู้อะไรทั้งนั้นว่าเกิดอะไรขึ้น
"อะ ฮะๆๆ มันบังเอิญอยู่นะ"
ยัง ยังจะพูดต่อ นี่ไม่รู้หรอว่าประชดโว้ย!!
"ก็แบบ แดนไปร้านหนังสือใช่ไหมล่ะ เดินออกมาลืมดูอะ เลยเปิดชนเขาเลย ซุ่มซามจริงนะ..."
"แต่แดนตื่นเต้นไง ทำตัวไม่ถูกเลยแบบเดินออกมาก่อน ห่ะๆ เสียดายเลย แต่เอ๊ะ วันนี้เค้าก็ไปที่ร้านมานี่นา จีฮุนนี่ไม่เจอเขาหรอ"
ไม่ทันไรก็โดนวกกลับมาประเด็นตัวเอง จีฮุนรีบตัดสินใจระหว่างจะบอกหรือไม่บอกดี เอาจริงบอกๆไปก็ให้จบก็ได้นี่นะ หรือไม่บอก หรือบอก..
"เออ เจอ"
ตอบไปอย่างให้รู้ว่าหัวเสียเนี่ยแหละ
"แล้วทำไมไม่บอกแดนล่ะ จีฮุนนี่อะ!"
เจ้าตัวจับตัวจีฮุนนี่โยกใหญ่ราวกับเขาเป็นตุ๊กตาล้มลุก จีฮุนมองตาเขียวใส่อีกฝ่าย แต่เช่นเคย เหมือนแดเนียลไม่เคยรับรู้อะไรเลยจริงๆ
"ก็ไม่รู้ว่าใช่ แถมก็ไม่ได้เห็นหล่ออะไรขนาดนั้นสักนิด"
"ก็หน้าตาดีอยู่นะ"
"เฉยๆอะ ผมหล่อกว่าเยอะ"
จีฮุนบ่นอุบอิบ ไม่เข้าใจเลยว่าไอ้ผู้ชายสามไฝ เด๋อๆนั่น พี่แดนไปปลื้มมันลงได้ยังไง
////
ซองอูพอเจอกับบาริสต้าซามอยด์คนนั้นเข้าจังๆ กลับทำตัวไม่ถูก ยืนอึ้งเป็นไก่ตาแตกอยู่ตรงนั้น
ทำไมมึงเด๋องี้วะองซองอู...
พอได้สติก็นรู้ว่าอีกฝ่ายเดินไปไหนไม่รู้แล้วอีกต่างหาก ซองอูไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเดินกลับหอของตนเอง
"เป็นเชี่ยไรวะซองอู"
นั่นเป็นคำทักทายแรกจากรูมเมทซกมกของเขา คิม แจฮวาน ภายหลังเห็นซองอูทุ่มตัวเองลงกับโซฟากลางห้อง
"ไม่มีไรหรอก นิดๆหน่อยๆ"
"นิดๆหน่อยๆมึงแม่งเป็นภาระกูทีหลังตลอด เล่ามาสัส"
"ไม่มีจริง..."
ภายหลังแจฮวานคะยั้นคะยอเขาอยู่สักพัก เขาจึงเล่าเรื่องที่เกิดให้แจฮวาน ทำเอาอีกฝ่ายขำ(ด้วยเสียงอันเป็นเอกลักษณ์)อย่างไม่ปิดบังใส่เรื่องราวของเขา
"คือมึงเดินชนเขาแล้ว มึงก็ยืนเอ๋อใส่เขาอยา่งนั้นอะนะ โรคจิตชิบหาย 55555"
"ไม่โว้ย กูไม่ได้ยืนเอ๋ออะไรขนาดนั้น แค่แบบ ยังไงวะ ช็อคๆอะมึง เกตปะ"
ซองอูเถียงกลับ
"ไม่ แต่กูว่าไอ้เด็กร้านกาแฟนั่นแม่งรู้จักเด็กซามอยด์มึงแน่ๆ"
"กูก็ว่างั้น แล้วทำไมเขาไม่บอกกูวะ..."
แจฮวานเลิกคิ้วใส่เขา ด้วยสีหน้าที่มีแต่คำว่า SERIOUSLY? แปะเต็มไปหมดทั้งหน้า
อะไรของแม่งวะ
"นี่มึงโง่หรือง่าแกล้งโง่วะเหี้ยอง ก็เด็กนั่นมันชอบเด็กซามอยด์มึงไง จะมีไรซะอีกล่ะ"
ซองอูก็พอจะรับรู้ถึงอากัปกิริยานั่นได้แต่ก็ไม่คิดว่าน่าจะมีอะไรเชื่อมโยงที่ชัดเจนจนขนาดนี้
"ยินดีด้วยองซองอู มึงได้ศัตรูหัวใจเพิ่ม 1 อัตรา"
แจฮวานล้อซองอูพร้อมกับขำคิกคักใหญ่ ซองอูจึงเดินเข้าไปผลักหัวอีกฝ่ายอย่างไม่ไยดี
"ขอให้มึงแห้วไอ้เหี้ยมิน ขอให้มึงตกอยู่ภายใต้คำว่าเฟรนด์โซนของไอ้มินตลอดไป!!"
ได้ยินคำของซองอูดังนั้น แจฮวานกลับยกยิ้มขึ้นมา
"กูไม่ใช่คนกากๆอย่างมึงอะนะเหี้ยอ๋งที่จะได้แต่มองๆไปวันๆ โอ๊ะจริงสิแม้แต่ชื่อมึงก็ยังจำไม่ได้นี่น้า ส่วนกูน่ะ ไม่ต้องห่วงหรอกเพื่อนวันนี้ก็ไปดูหนังด้วยกันมา"
แจฮวานพูดเสร็จก็ยกภาพจากในมือถือจากอินสตาแกรมของตนเองขึ้นมา
"ขี้อวดเอ๊ย!! กูเห็นแล้วมึงไม่ต้องมาโชว์ภาพให้กูดู ไอ้เพื่อนเหี้ย"
"แต่กูพูดจริงๆนะ ถ้ามึงไม่ทำอะไรนะ มึงโดนไอ้เด็กนั่นคาบไปแดกแน่ รักแท้แพ้ใกล้ชิดอะ มึงเคยได้ยินมะ"
ซองอูรู้ดีว่าเด็กบาริสต้าในร้านนั่นคิดไม่ซื่อกับเจ้าซามอยด์ของเขาแน่นอน แต่ขณะเดียวกันเขาก็ยังไม่รู้แบกกราวใดๆของอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อย ขนาดชื่อยังจำไม่ได้ด้วยซ้ำ
แต่ถ้าจะลองจีบก็ดูไม่น่าจะเสียหายนี่นะ...
"มึงอยากให้กูไปที่ร้านด้วยมะ เผื่อกูช่วยให้คนกากๆอย่างมึงได้เมียบ้าง"
"ไม่ต้องเสือกโว้ย!"
ซามอยด์บาริสต้าคนนี้น่ะ ให้ซองอูคนนี้เก็บไว้ดูคนเดียวก็พอ
///////////////////TBC////////////////////
อันที่จริงเขียนไว้พักใหญ่แล้วค่ะ แต่ไม่พับบลิชลงสักที คิดว่าหลายๆคนอาจจะลืมไปแล้ว เราก็ลืมค่ะ โถ ... นี่ก็ยังไม่เสร็จไฟนอลค่ะ แต่อยากลงไว้ก่อน 5555
เมื่อไหร่พี่องเค้าจะจำชื่อน้องเขาได้สักทีนะคะ วงวาร คอมเม้นหรือไปบ่นในแทกได้เช่นเคยค่ะ สำหรับคลีเช่องเนียล ใครเข้ามาแวะเข้ามาอ่าน ก็ขอบคุณมากๆเลยค่ะ :))
#คลีเช่องเนียล
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น